وجه تسمیه :نام قبلی آن گیوآباد بوده  و بعدها به جَو آباد ودر نهایت به جوی آباد تبدیل

شده است . (گیو نام یکی از پهلوانان شاهنامه می باشد)

از نظر خلق وخو مردم جوی آباد  قدیم همواره اهل میانه روی و اعتدال بوده اند و چه

در  آیین های شادی و چه در سوگواری ها هیچ گاه اهل افراط و تفریط نبوده اند که

ایندو وي‍ژ‍ گی در دنیای امروز از بزرگ ترین معیار های خردمندی و سلامت اخلاق است.

قدمت : طبق آثار تاریخی ؛ قدمت منطقه به دوران پیش ازاسلام و به زمان ساسانیان

برمیگردد. بناهای تاریخی منطقه به دودسته تقسیم می شده اند :

1- بناهای تاریخی قبل از اسلام  2 -بناهای تاریخی پس از اسلام

      آثار تاریخی قبل از اسلام : یکی شامل قلعه بزرگ معروف  به قلعه گبر ها که به

دوران ساسانی مربوط می شده و ابعاد خشتهای آن که 40*40 با ضخامت 14 سانتی 

متر بوده باخشتهای به کار رفته در آتشگاه برابری می کرده است .این قلعه در دوران

سلجوقیان و فدائیان اسماعیلی از آن استفاده نظامی می شده است .

دیگری عباتکده ای مربوط به زرتشتیان قدیم بوده که در عوام به مسجد خونی شهرت داشته

و آن هم مربوط به دوره ساسانی بوده است که متأسفانه تخریب گردیده است ..

قلعه بزرگ در سال 1367 به طورکامل توسط شهر داری خمینی شهر تخریب گردید.

       آثار تاریخی بعد از اسلام : شامل گنبد امامزاده سید نجم الدین (ع ) که احتمالا"

مربوط بهدوران صفوی بوده (البته تاریخ شهادت سید نجم الدین با وفات حافظ ، شاعر

معروف ایرانی برابر است) و دو کبوتر خانه تاریخی یکی مربوط به دوره صفوی و

دیگری مربوط به دوران قاجار بوده است . کبوتر خانه دوران صفوی خوشبختانه در سال

به شماره13612 به ثبت آثار ملی ایران رسید و مرمت گردید ولی کبوتر خانه عهد قاجار

در جوار خیابان کهندژ به کلیفروخته و ویران شد .سه مسجد چهارده معصوم و امام

زمان (عج) و مجیر  همگی مربوط به دوران قاجار بوده و امروزه با تجدید بنای آنها

اثری از دوران کهن در آنها دیده نمی شود. چندینسنگ قبر قدیمی مربوط به دوران صفویه

به بعد نیز درگورستان قدیمی منطقه یافت شده که در حال  نگهداری می باشد . هم چنین

حمام خزینه ای محل نیز به  که در محل فعلی مدرسه فلسطین قرارداشته از آثار سده های

پیشین بوده است .

     گویش مردم جوی آباد قدیم زبان پارسی است که بسیاری از کلمات  زبان پهلوی

قدیمهنوزدر بین سالخوردگان  آبادی رواج دارد. نام بعضی ازمناطق کشاورزی نیز دلالت

بر قدمت محل دارد از جمله : استخوان مرده ؛ پاکوره ؛ درباغ خان و ….

طیق اولین سرشماری رسمی در سال 1335 جمعیت آن 1252 نفر و در سرشماری

سال1345 جمعیت آن 1654 نفر بوده . ورود مهاجرین از سال 54 امروزه این منطقه را

به یکی ازمناطق پر جمعیت  تبدیل نموده است .

احداث خیابان کهندژ در سال 1344 و سردخانه در سال 1347 و دانشگاه مهندسی کار

   ( پیام نور فعلی )و تأسیسات پاسار گاز و چندین و احد ریسندگی و … در دهه

1350 بررونق این منطقه افزود ولی عواملی از جمله : دسترسی آسان به مرکز شهر

اصفهان ؛خرده مالک بودن زمینها و ارزان قیمت بودن آن و  همچنین آب و هوای مطلوب

باعثسرازیر شدن جمعیتاز نواحی غربی استان به این منطقه گردید.

      کشاورزی :روزگاری نه چندان دور کشاورزی آن در سطحی گسترده انجام

می گرفته که شامل تولید محصولاتی همچون گندم ؛ جو ، یونجه ، تنباکو و گیلاس و

آلبالو و گلابی و سیب و.. بوده است .  طالبی و خربزه جوی آباد در قدیم  از کیفیت عالی

برخوردار بوده است.

طبق طومار شیخ بهایی سهم آب جوی آباد از رودخانه زاینده رود یازده سهم و دو دانگ

بوده است .

امروزه با تبدیل شدن زمینهای کشاورزی به مسکونی از  کشاورزی پر رونق قدیم

خبری نیست و کشاورزی منحصرا" به اراضی جنوب خیابان شهید فهمیده محدود شده است.

اولین مدرسه به نام منعم در سال 1329 خورشیدی در محل افتتاح گردید که ابتدا در

خانه های اجاره ای و سپس در مکانی ساخته شد که امروزه  آموزشگاه شهید

مجبوری در آن بنا شده است .

جوی آباد قدیم با تقدیم دهها شهید و آزاده و جانباز در دوران هشت سال دفاع مقدس

از خودیادگاری زیبا گذاشت .مزار این عاشقان و جانباختگان راه دین و وطن در صحن امامزاده

و گلزار شهدا زیارتگاه یاد آور حماسه های دلاور مردان سلحشوری است که با نیتی پاک و

خالص جان خود را درراه معبود خویش فدا نمودند.

منبع : سايت جوي آباد قديم